Dagopening Charilove, bezoek aan Ossiomo, Rotary Chris en Veronica

 

dinsdag 4 oktober

Vandaag vroeg op, half acht stond Chris voor de deur. We wilden de dagopening meemaken van de dove kinderen en dat begint rond 8.15 uur. Alle kinderen moesten netjes in rijen gaan staan, klein vooraan oplopend naar groot achteraan. De groten helpen de kleintjes. Er worden hier nog flinke tikken uitgedeeld, al of niet met een dunne tak, en ook dat mogen de grote kinderen bij de kleintjes doen. Effe schrikken hoor, ’t is echt Nederland in 1950.

Voor de hele club stonden twee medeleerlingen met gebaren te zingen, te praten en w.s. te bidden. De kinderen deden naar mijn idee goed mee maar hier en daar werd nog een hemd in een broek gestopt, voeten tegen elkaar gezet en ook de nagels werden gecontroleerd.

Er volgde nog een praatje/gebed door een leraar en na een half uur gingen ze per klas weg. Echt gedisciplineerd en voor de kleintjes m.i. een hele opgave. Een aantal kinderen liep hierna het terrein rond om op te ruimen. Papiertjes, dorre blaadjes alles wat niet op de grond hoort werd opgeruimd. Maar dan ook alleen rond het terrein met de lesruimtes. Voor de rest blijft het een puinzooi.

 

Chris vertelde dat hij, wanneer hij geld krijgt, dit meteen besteedt. Sparen op de bank heeft nu helemaal geen zin omdat de naira alleen maar devalueert.

Zo stond er vandaag ineens een derde toilet voor de kinderen bij. Nog onder de blote hemel maar bij de volgende gift kom er vast wel een muurtje omheen.

 

Om 11.00 uur vertrokken we naar Ossiomo. Elisabeth ging ook mee. Zij is een van de oprichters van Charilove, woont sinds haar pensionering in Engeland en is hier voor zes weken op vakantie. In Ossiomo ligt het andere project van Chris. We bezochten een pand in aanbouw wat het computercentrum moet worden. Daarnaast een bestaand gebouw wat opgeknapt moet worden tot bibliotheek. Iedere keer weer een steen verder, afhankelijk van de giften.

Verder is het een enorm terrein met verschillende gebouwen, opgezet door de Daughters of Charity, georganiseerd door sisters. Er is o.a. een huis voor mensen met lepra. De kinderen van deze mensen en uit de omgeving krijgen hier onderwijs. Chris verzorgt de soupe-kitchen, een dagelijkse maaltijd voor de kinderen. De gebouwen waren best goed maar er is daar nog veel meer armoede dan in Benin-City. Er zijn behoorlijk wat kinderen die niet naar school kunnen omdat de ouders willen dat de kinderen voor hen zorgen. Als excuus om de kinderen niet naar school te laten gaan, gebruiken ze b.v. dat ze de uniformen niet kunnen betalen.

De regering heeft de bewoners ieder een stukje land gegeven waar zij hun groente en fruit verbouwen. Verder hebben ze geen inkomen.

 

Toen we met de bus aankwamen, renden alle kinderen (zo’n 200!) op ons af en joelden:

CHA-RI-LOVE!!! CHA-RI-LOVE!!! CHA-RI-LOVE!!! CHA-RI-LOVE!!!

Toen wij in beeld kwamen was het:

O-Ï-BO!!! O-Ï-BO!!! O-Ï-BO!!! O-Ï-BO!!! (Oïbo = blanke).

Er liep ook een jong albino meisje met een donkere baby op haar rug. De baby was van haar...

 

We bezochten de leprahuizen en hun aantal was gelukkig flink gedaald, wat inhoudt dat er veel mensen overleden waren en er geen nieuwe patiënten bij gekomen waren.. Lepra vreet het lichaam op en veel mensen hadden misvormde of geen ledematen. Ook de ogen worden aangetast en meer dan de helft was blind. Toch kregen we ook hier een hartelijk welkom.

We gingen terug via het hoofdgebouw van de sisters wat wel een hele grote tegenstelling was t.o.v. de gebouwen die we op het terrein hadden gezien. Prachtige zalen met glimmende tegelvloer, grote banken kortom: luxe.

Hierna nog naar een adres in de bush-bush om wat balen rijst en andere etenswaar op te halen.

Op de terugweg naar Benin-City reden twee Nigeriaanse vrouwen met een baby mee. Ze zaten onafgebroken gezellig te kletsen en vooral te lachen.

 

Nadat we hen hadden afgezet, reden we naar de Rotary meeting van Chris. Een uur te laat kwamen we binnen en het eerstvolgende programmapunt was het voorstellen van hun gasten uit Nederland. Erika had een vlag van haar Rotary club bij zich en bood deze aan de president aan. Na veel lachen, praten, applaudisseren en de nodige foto’s, gingen we eerder weg voor onze volgende afspraak: lunch bij Veronica.

 

Het had inmiddels enorm gegoten en de wegen waren naar Hollandse maatstaven onbegaanbaar. Hier niet!! Grote gaten in het wegdek, enorme plassen het maakt niet uit, Chris rijdt er dwars door heen. Het water kwam zelfs over de treeplank binnen.

Bij Veronica stond de tafel al feestelijk gedekt met het mooiste servies en kregen we een echte Nigeriaanse maaltijd. Er waren nog meer gasten en met een paar van haar kinderen en kleinkinderen erbij wat het gezellige boel. Na het eten bood Veronica ons een cadeau aan: een mooie sjaal en een ketting met bijbehorende armband. ’t Is zo’n lief mens!!

 

Rond 18.00 uur waren we bij het huis van Elisabeth en een uur later lag ik doodmoe op bed.

Ruim twaalf uur later werd ik wakker, fris voor de volgende dag.