Kleuren met de kinderen en een triest verhaal

 

vrijdag 7 oktober 

Lekker geslapen in mijn nieuwe bed!

Gedoucht en na het ontbijt rustig met een kop koffie op de bank in de tuin zitten schrijven.

Mevrouw was om 6.00 uur naar de kerk gegaan en rond 9.00 uur was ze klaar voor vertrek. Omdat zij morgen naar een bruiloft moet, heeft ze een nieuwe jurk nodig. We reden langs een vrouw met een stoffenwinkel aan huis (voor een losse winkel moet veel belasting betaald worden). Ze kocht een prachtige lap stof, op verzoek van de bruid alle dames in roze met zilver, en bracht dit vervolgens naar haar coupeuse. Morgen klaar!!

 

Gisteren hadden we de koffers met spullen voor de kinderen bij Charilove gebracht en vandaag heb ik alles uitgepakt en gesorteerd.

Na de lessen ging ik met de kinderen kleuren. Allemaal kregen ze een kleurplaat uit een kleurboek en ik er stond verbaasd van hoe netjes sommige kinderen konden kleuren.

Volgens een leraar moest ik een bepaalde groep maar niet mee laten doen omdat die kinderen het toch niet konden. Eigenwijs als ik ben liet ik ze toch mee doen en ze hadden er in ieder geval veel plezier in. Dat was voor mij veel belangrijker dan een mooie kleurplaat. De leraar snapte wat ik bedoelde en vond het eigenlijk ook wel leuk.

Achteraf realiseerde ik me dat ze het zonde van het materiaal vinden als er zo slordig mee gewerkt wordt dus dan maar niet. Heel begrijpelijk als je niets hebt.

Gelukkig heb ik nog een voorraadje.

 

’s Middags rustig met Chris zitten praten en de nodige trieste verhalen over de kinderen gehoord. ’t Is zó goed dat ze naar Charilove kunnen!

 

Triest verhaal:

De opa en tante van twee kinderen die daar wonen, kwamen met het verhaal dat de moeder van de kinderen weer in beeld was en de kinderen terug wilde halen.

De moeder was doof, ooit leerling van Charilove en volgens Chris een gestoorde en gevaarlijke vrouw. Zij was jaren geleden met een kind op straat gevonden, totaal in de war en omdat ze niet kon praten, doof was en men niet wist wat ze met haar aan moest, werd ze naar Charilove gebracht. Daar terroriseerde ze de boel. Ze sloeg, schreeuwde en maakte iedereen het leven zuur. De kinderen waren bang voor haar.

Zij had b.v. een medewerker willen vergiftigen door gif in zijn soep te gooien.

Op een avond toen alle leraren weg waren en een meisje die daar woont, rustig rondliep, had zij het meisje geschopt en geslagen en vervolgens geprobeerd te wurgen.

Anthony, een vrijwilliger die voornamelijk de financiële administratie bijhoudt, zat thuis bij vrouw en kinderen. Op dat moment kreeg hij een “call from God to go to Charilove”, ging er naartoe en kwam net op tijd om het kind, na een flink gevecht, te bevrijden….

In Nederland zouden we het Riagg, PsyQ of Parnassia inschakelen. Hier niet.

Na de nodige interventie van de politie werd haar de toegang tot Charilove voor altijd ontzegd. Alles officieel vastgelegd bij de gouverneur.

Vijf jaar later werd een tweede kind afgeleverd, een jongetje van een paar maanden van dezelfde moeder. Zij verdween en is, ook niet na oproepen op radio en tv, nooit meer gezien.

De kinderen wonen er nog steeds, 7 en 2 jaar oud en worden volledig verzorgd. Zij gaat naar een regulaire school in de omgeving en helpt bij de lessen in gebarentaal als ze vrij is.

Nu eist de moeder de kinderen op. Chris zal alles op alles zetten om dat te voorkomen en zal de komende tijd weer wat bezoekjes afleggen aan o.a. de gouverneur……….

Misschien nog een klus voor de Commissioner??

Eind van de middag kwam Anthony met The Nigerian Observer. Er stond een artikel in over ons bezoek aan haar met twee foto’s: één met Erika en de Commissioner en een groepsfoto.

 

Om 18.30 uur bracht Chris me naar huis. Ik ging even langs de keuken en daar zaten dhr. en mevr. gezellig na te tafelen. Ik werd er bij gevraagd en het was leuk om met ze te praten. Ook zij behoren zeer zeker tot de 90% goede Nigerianen!!

 

Natuurlijk voel ik me bezwaard om 2,5 maand onderdak te krijgen, overal gebruik van te maken en totaal verzorgd te worden zonder dat daar een vergoeding tegenover staat. Ik bracht dit ter sprake en zij noemde ons een soort colleague volunteers. Zij voor mij en ik voor Charilove.

 

Dat was voor mij niet genoeg en ze kwam met een mooi idee:

Voor haar 50e verjaardag, vijf jaar geleden, vroeg ze aan alle gasten i.p.v. cadeaus een bijdrage voor Charilove.

Voor haar 51e verjaardag had ze samen met haar man bedacht dat ze gedurende twee weken per jaar de armen gratis wilden helpen en zonodig opereren in haar oogkliniek. Een week in juni, rond zijn verjaardag en een week in december, rond haar verjaardag. Zij werken dan van 8.00 tot 20.00 uur, vijf dagen lang. Dat kost handen vol geld aan materialen en extra betalen van personeel. Als ik daar een bijdrage aan lever, help ik de armen aan een (hopelijk) verbeterd gezichtsvermogen. Ik vind het een prima plan!

 

Ik wilde nog wat aan mijn reisverslagen doen en gebruik maken van de computer van mevrouw. Mooi, dacht ik, eindelijk een goed werkend en hopelijk wat sneller apparaat. (sorry Harmke & Gerty, ik ben onwijs blij met jullie laptop maar de combi met het Nigeriaanse netwerk is geen goeie).

Helaas: geen stroom en geen internet. Inmiddels heb ik al zes verslagen voor jullie klaarliggen en bijna een honderdvoud aan foto’s.

Wie weet, komt het er ooit nog eens van……..