Een maand in Nigeria; op bezoek in ziekenhuis.

 

zondag, 23 okt.

Vandaag ben ik precies een maand in Nigeria. Het voelt alsof ik hier al maanden woon en als antwoord op vragen: nee, ik heb geen last van heimwee.

Ik heb regelmatig telefonisch contact met het thuisfront, via de mail met jullie en dat is hartstikke fijn. Iedere dag is opnieuw een verrassing, zo ook vandaag weer.

Het begon met een uitgebreid English-sunday-breakfast, zoals mevr. het noemt. Groetenomelet, worstjes, fruit en voor de liefhebbers (ik niet) witte bonen in tomatensaus. Daarna naar de church. Ik heb tijdens de preek weer heel wat mensen mijn revue laten passeren .…..

Rebecca ging niet mee, zij was al naar de mis van 6.00 uur (!?!?!) geweest. Dat vind ik een beetje teveel van het goede.

Op mijn kamer zitten klooien met internet etc. en grandma kwam op bezoek. Heb haar de foto’s van de begrafenis en landhuis laten zien wat ze toch wel erg leuk vond.

Daarna maar even flink gezwommen, dat was er ’s morgens vanwege de regen bij ingeschoten. De lunch was spaghetti, rijst, fried plantana’s, kip en vis (inderdaad met….).

Mevr. wilde na de lunch op bezoek bij een medewerkster die in het ziekenhuis ligt en vroeg of ik mee wilde. Natuurlijk, lekker eindje rijden in de pick-up truck door kuilen en gaten dwars door Benin City en maar kletsen….. Dat rijden door die stad blijft een belevenis en ik kijk iedere keer weer mijn ogen uit.

Het ziekenhuis zag er aan de buitenkant goed uit, van binnen was het echter 1930 (denk ik…, zo oud ben ik nog niet). De vrouw lag al drie weken in het ziekenhuis, heeft tbc (wat tegenwoordig weer opkomt terwijl er toch al langere tijd een vaccinatiebeleid voor baby’s is waar tbc ook in zit), pericarditis en hartfalen. Geluk voor haar dat ze niet HIV-positief is.

Ze lag in een sombere, donkere, verveloze kamer met acht personen op een roestig, stalen bed met vieze lakens en had een gammel nachtkastje van dezelfde kwaliteit als het bed. Ze kreeg geen schone lakens omdat die er gewoonweg niet waren en eigen lakens op bed mocht niet. Het moeten witte lakens zijn en als je zelf voor witte lakens zorgt, moet je bij de volgende verschoning bewijzen dat ze van jou zijn anders ben je ze kwijt.

Haar moeder zat bij haar en woonde te ver om steeds naar huis te gaan. Het bezoekuur is van 16.00 tot 18.00 uur en dan kon ze op een stoel zitten. De rest van de dag en de nacht moest ze buiten doorbrengen, bij de andere bezoekers in dezelfde situatie…..

De patiënten krijgen een schamele maaltijd en mevr. had een mandje met boodschappen meegenomen zoals: oploschocolademelk, crackers en wc-papier (moeten ze ook zelf voor zorgen). Er hingen wel gordijnen maar die waren te krap om het bed echt af te schermen. Er zat geen deur in de kamer, vanuit de gang liep je zo naar binnen. Geen enkele vorm van privacy. Hiervoor lag ze op een soort IC. Dezelfde situatie alleen hadden de patiënten hier infusen etc. Het ging wat beter met haar en er werd al over naar huis gaan gesproken.

De vrouw werkte sinds drie maanden bij mevr. in de oogkliniek en mevr. was erg met haar begaan. Ze zou de ziekteperiode gewoon haar salaris doorbetalen omdat ze wist dat ze arm was, net als haar moeder. Het emotioneerde mij enorm om te zien hoe ongelooflijk lief, goed en warm mevr. voor haar was. Voordat we weggingen wilde ze voor de vrouw en haar moeder bidden. Met zijn vieren stonden we bij het bed en mevr. sprak geweldig. Aan het eind pakten wij elkaars handen, vormden zo een kring terwijl zij een gebed uitspraken.

Mevr. stopte de moeder nog wat geld toe en je kon zien dat moeder en dochter haar heel dankbaar waren.

Hierna nog even langs de patiënten die alleen lagen en ondanks hun ellende zeiden ze toch tegen mij: “Thank you, you’re welcome, God bless you”. Dat hadden ze zelf meer nodig!!!

Op de terugweg zei ik tegen mevr. hoe ik het ervaren had en hoe geweldig ik haar vond. Driemaal raden wat ze zei: “God zorgt ervoor dat ik daar niet lig en dat ik dit kan doen”.

Via alle hobbels en gaten en een supermarkt (voor het eerst sinds mijn verblijf) weer naar huis.

 

Voor de autoliefhebbers: er staan hier op de oprit de volgende auto’s:

KIA Sportage

Mercedes (lijkt een sportmodel, weet niet precies welk nummer, staat onder een hoes)

Peugeot 406

Toyota Avensis

Toyota Pick-up, Hillux, 2.7, VVI

Honda Civic, 1.8 ivtec

Mr. Johnson rijdt ons in de Honda Civic naar het werk, mevr. reed zelf naar het ziekenhuis in de Toyota Pick-up (behoorlijk schokbestendig en toch al vol butsen en deuken).

Deze opsomming hoort eigenlijk niet achter het ellendige ziekenhuisverhaal maar geeft ook wel aan hoe rijk mevr. is en hoe zij dit deelt met anderen.

Naast haar financiële ondersteuning van Charilove financiert ze ook de studie van een jongen die bij Charilove leerling is geweest.

Deze jongen werd op jonge leeftijd door zijn stiefvader na goedkeuring van zijn moeder gedwongen een zeer sterk zuur te drinken om hem te doden. Het spul was zo gemeen dat de jongen het niet door kon slikken, het uitspuugde waardoor zijn borst en buik verbrandde. Zijn stiefvader gooide hem vervolgens in de rivier om het te verdrinken en liep weg. Dit werd echter zijn redding omdat hiermee het gif werd verdund / afgespoeld. Hij spoelde ergens tussen het riet aan en werd gevonden door een boer. Uiteindelijk kwam hij bij Charilove terecht en kon dankzij sponsoring door een gouverneur, geopereerd worden aan mond, keel, borst en buik. Dankzij deze mensen gaat het nu goed met hem.

 

Dat was het weer voor vandaag. Je ziet: never a dull moment!!