Op stap met en naar Nigeriaanse familie.

 

Weekend en geen afspraken. Dat werd lekker rustig opstaan en langzaam ontbijten.

Het was Independance Day en dat werd gevierd met muziek op straat.

 

We hadden Chris beloofd eerst aan de sister te vragen of zij het verantwoord vond om alleen op pad te gaan. Hij wilde het liever niet en zij vond dat dat wel kon als we maar voorzichtig waren en niet te ver weg gingen. 5 minuten later kwam ze melden dat haar voormalige chauffeur, Henry, om 12.30 uur ons op kwam halen om mee te lopen. Ze liet ons toch liever niet alleen gaan.

Henry werkte sinds maandag jl. niet meer bij de sisters maar voor dit soort vragen kon ze nog bij hem terecht.

Hij verdiende als chauffeur bij de sisters 35.000 naira (= € 175,--) per maand en had nu een nieuwe baan bij een bank, deels als chauffeur, deels administratief werk waar hij 50.000 naira (= € 250,--) per maand verdient.

 

Henry had een vriend, Greg, meegenomen en de huidige chauffeur wandelde ook mee. We liepen een redelijk grote, onverharde weg op met aan weerszijden huizen en winkels en gingen even bij zijn ouders langs. Het huis lag aan de weg en het pad er naar toe was armoedig. We kwamen in een trappenhuis van wat bij ons een slooppand genoemd zou worden. Op de eerste etage liepen we over houten planken naar een balkon waar de huiskamer aan grensde. Binnen stond een bankstel en een televisie. Pa lag in zijn hemd op de bank en moeders kwam uit de slaapkamer. Ze waren ontzettend aardig en er ontstond met vader een leuk gesprek over Nigeria en Holland. Moeder trok zich terug op het balkon.

De winkels zijn eigenlijk alleen een paar houten stellingen voor het gebouw waar de producten op uitgestald liggen. Binnen is de voorraad voor zover ik gezien heb.

 

Na een half uur liepen we verder de weg af en vonden een terrasje. De mannen hielden wel van een praatje en bij een biertje en sapje kwamen o.a. de economie, de politiek, Nigeria, Holland, het geloof, het huwelijk met de bijbehorende tradities aan bod. Als heel Nigeria uit zulke mannen bestaat is het echt wel veilig hoor!! Helaas, het is nu eenmaal anders.

 

We kwamen uit bij de kerk van St.Joseph (de kerk van Chris en Father John). ’s Morgens was er een Independance Day-viering geweest met processie. Dat hadden we moeten weten want het schijnt een hele happening te zijn. Er liepen nog kinderen met mooie jurkjes aan en er waren sportevenementen. Father John was aan het basketballen en kwam ons direct begroeten. De kerk was dicht maar de bijbehorende kapel was open en zag er prachtig uit. Henry wilde ons zijn tafeltenniskwaliteiten laten zien en als supporter op het muurtje raakten we al snel weer aan de praat met mensen die toch allemaal wel graag willen weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat we komen doen. Charilove kennen ze allemaal en ze vinden het prachtig dat we daarvoor gekomen zijn.

 

Op de terugweg een lekker broodje hamburger gegeten (heel anders dan in Nederland) en weer terug naar de kamer.

Dat klinkt misschien wat saai om vanaf 17.00 uur al op de kamer te zitten maar dat is het helemaal niet. Meestal maken we een praatje met de sister(s), gaan douchen, “ borrelen”, wasje doen, eten, lezen, laptoppen, kletsen en voor je het weet is het 23.00 uur.

 

Morgen vroeg op: 8.00 naar de kerk!!!